Over mij
Voordat ik mijn coachpraktijk startte, heb ik ruim 20 jaar gewerkt binnen zorgorganisaties. Ik heb aan den lijve ervaren hoe het voelt om te werken onder grote druk zonder om hulp te vragen. Het gevolg hiervan was dat ik, die altijd maar doorging, met een burn-out thuis kwam te zitten. Dit heeft mijn visie op werk en wat ik om me heen zie gebeuren in de zorg, volledig veranderd.
Ik ben gaan werken als coach voor zorgprofessionals en leidinggevenden in de zorg en ook daar zag ik dat vooral vrouwen hun werkgever niet zo snel zelf om coaching vragen. Dat maakte me verdrietig en ik wond me er ook over op.
En tegelijkertijd snap ik het als geen ander want ook ik kwam pas in actie toen het echt niet meer anders kon en ik op de bodem lag. Ik vond mezelf dus blijkbaar niet belangrijk genoeg om tijd en geld in te investeren. Terwijl ik het voor iemand anders zonder twijfel zou doen.
Ik was hierin niet uniek want ik zie dagelijks hoe wij vrouwen, dochters, moeders, werknemer en werkgevers onszelf altijd op de laatste plaats zetten. Is het biologisch bepaald of zijn we zo opgevoed? Geen idee maar het zit me wel dwars dat we onszelf structureel voorbij lopen om anderen gelukkig te maken. Terwijl ik nu weet: Je kúnt iemand anders niet gelukkig maken. We bezitten nu eenmaal geen bovenaardse superpowers.
Ik ben er uiteindelijk - na coaching - voor gaan zorgen dat ik zelf goed in mijn vel zit. Ik merk dat ik juist hierdoor een beter mens kan zijn. Ook voor anderen. Ik vind mezelf inmiddels belangrijk genoeg om in te investeren en ik ben gestopt me ervoor te verontschuldigen.
